Για τον Στέλιο Καζαντζίδη έχω μια πολύ συγκεκριμένη άποψη και δύσκολα μπορεί να αλλάξει. Έχω παρακολουθήσει τόσες συνεντεύξεις του, έχω ακούσει τόσα podcast για εκείνον και κομμάτια της ζωής του, έχω παρακολουθήσει φυσικά τη μουσική του πορεία, έχω ακούσει και πόσους καταξιωμένους ανθρώπους να μιλάμε για εκείνον, που πήγα στο "Υπάρχω" οριακά έτοιμος για το τι θα δω. Και τελικά δεν είμαι σίγουρος πως το είδα.
Να σας συστήσω λίγο με την ταινία πρώτα. Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος σκηνοθέτησε μια ταινία αφιέρωμα στη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη, σε σενάριο της Κατερίνας Μπέη. Το φιλμ στην ουσία καταπιάνεται με τη ζωή του Στέλιου, χωρίς να εξηγεί και πάρα πολύ step by step το έργο του στη μουσική. Κορμός αφήγησης της ταινίας είναι η συνέντευξη του Στέλιου Καζαντζίδη στον Γιώργο Λιάνη, στα μέσα της δεκαετίας του 70. Τον Λιάνη τον υποδύεται ο Δημήτρης Καπουράνης. Στην ουσία στο 75 περίπου είναι και που τελειώνει η αφήγηση της ταινίας. Σεναριακά αφήνει τον Καζαντζίδη σε μια εποχή που δεν τον χαμηλώνει στα μάτια των θεατών – κι αυτό είναι μια νίκη της ταινίας για το legacy του τραγουδιστή.
Στα της ταινίας τώρα, ο Χρήστος Μάστορας είναι εξαιρετικός. Δε ξεχνάς στιγμή πως βλέπεις έναν σταρ της εποχής μας, αλλά ο Χρήστος Μάστορας κάνει πραγματικά ό,τι καλύτερο μπορεί για να αποδώσει έναν τόσο established χαρακτήρα στη μεγάλη οθόνη. Σε πολύ μεγάλο βαθμό παίρνει άριστα και η Κλέλια Ρένεση, στον ρόλο της Καίτης Γκρέυ. Έχοντας ακούσει διηγήσεις και προσπαθώντας να κρατήσω μια εικόνα για το πώς μπορεί να ήταν η σπουδαία Γκρέυ πριν 60 χρόνια, απήλαυσα τον τρόπο που η Ρένεση επιλέγει να αποδώσει τον χειμαρρώδη χαρακτήρα της πραγματικά σπουδαίας αυτής ερμηνεύτριας. Όσο για τη Μένια Βουλιώτη, που υποδύεται τη Μαρινέλλα, και εδώ βλέπουμε μια πολύ καλή απόδοση της εποχής, των looks κλπ. Δεν ξέρω αν η Μαρινέλλα εκείνη την εποχή ήταν τόσο πράος χαρακτήρας, αλλά μιλάμε και για ένα κορίτσι στα πρώτα του βήματα και στο πλευρό ενός άνδρα βαρύ και επιβλητικού. Δεν μιλάμε για τον "μύθο" που βλέπαμε τις τελευταίες δεκαετίες επί σκηνής. Εξαιρετική και η επιλογή του Περικλή Σιούντα που δεν χρειάζεται στιγμή να περάσει ώστε να καταλάβεις ότι είναι ο Χρήστος Νικολόπουλος. Δεν του μοιάζει, αλλά δανείζεται κάποιες εκφράσεις του σπουδαίου δημιουργού που είναι εκπληκτικά επιτυχημένες και σε βάζει με τη μία στο νόημα.
Η ταινία έχει υπέροχη μουσική, έχει ωραία φωτογραφία, καταπληκτικής αισθητικής locations. Ομολογώ πως θα προσπαθήσω να το βρω αυτό το σπίτι που η Μαρινέλλα "εγκαταλείπει" μέσα στη βροχή τον Στέλιο. Έχει πλάνα που πραγματικά ζηλεύεις τη διακόσμηση, την εποχή, τη μουσική. Ως θεατής θα την απολαύσεις. Να θυμάσαι βέβαια πως πας να δεις μια mainstream αφιερωματική ταινία στον Καζαντζίδη.
Από την άλλη βέβαια, δεν μπορώ να προσπεράσω πως το "Υπάρχω" δημιουργήθηκε με πολλή αγάπη προς το πρόσωπο του Στέλιου Καζαντζίδη. Η προστασία του χαρακτήρα του φαίνεται από παντού και αυτό είναι προς τιμή των δημιουργών της ταινίας, χωρίς να σημαίνει πως ο θεατής παίρνει μια ρεαλιστική γεύση για το ποιος ήταν πραγματικά ο Στέλιος Καζαντζίδης. Αν ακούσεις αφιερώματα, αν δεις συνεντεύξεις του, θα καταλάβεις εύκολα πως μιλάμε για έναν άνθρωπο πιο εμμονικό, πιο αψύ, πιο ευερέθιστο από το αγνό λαϊκό αγόρι που παρακολουθείς στην ταινία. Σίγουρα θα καταλάβεις πως είχε έναν πολύ ιδιόρυθμο χαρακτήρα, αλλά και πάλι δεν είναι αρκετό για το πόσο αυτοκαταστροφικός ήταν, ακόμα και με το ίδιο του το brand, τον εαυτό του.
Για να καταλάβεις ποιος ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης χρειάζεται ακόμα μία ταινία, ένα "Υπάρχω 2". Που θα φαίνονται σε ένα ρεαλιστικό πλάνο οι εμμονές του, οι δικαστικές του διαμάχες με τις εταιρίες δίσκων, το κυνήγι ... μαγισσών στο οποίο είχε μπει με το περιβόητο συμβόλαιο με τη Minos, με τον ίδιο τον Νικολόπουλο, με τα media, με τον αέρα που ανέπνεε. Το "Υπάρχω" είναι η αλήθεια... ως ένα σημείο. Χρονικά και συναισθηματικά. Μπορεί να τον ξεπέρασε και η εποχή, η κοινωνία, ο κόσμος. Μπορεί απλά να μην ήθελε να δεχθεί πως είχε πιστέψει και ο ίδιος σε έναν αγνότερο κόσμο από αυτόν που πραγματικά έζησε. Ο Έλληνας στον οποίο απευθυνόταν ο Καζαντίδης ήταν μια ουτοπική φιγούρα, στο μυαλό του μάλλον.
After all όμως, τα τραγούδια είναι αυτά που μένουν. Ο Καζαντζίδης, όποιος κι αν ήταν στην πραγματικότητα, είναι σημαντικός για τα τραγούδια του. Αν το είχε καταλάβει λίγο νωρίτερα, μπορεί να έκανε και περισσότερα και καλύτερα και πιο σημαντικά τραγούδια από όσα καταδέχθηκε να κάνει. Γιατί πραγματικά αυτό που θα σου μείνει στο τέλος είναι ότι ένιωθε πως έκανε χάρη στο κοινό όταν τραγουδούσε. Και ίσως και να του έκανε, γιατί αυτό το ταλέντο ήταν εκτός πραγματικότητας.
Σε κάθε περίπτωση, τα social media μου για κουβεντούλα, ιδέες και προτάσεις είναι στη διάθεσή σας.
http://instagram.com/sirconstantino
https://www.facebook.com/constantinos.antonatos
https://twitter.com/SirConstantino
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις από την εγχώρια και διεθνή showbiz στο yupiii.gr
